Մետաղէ երազներ

Ու կ՚արթննաս այդ ամրան մէջ ու չես հասկնար ինչո՛ւ կ՚արթննաս, ու ամէն բան խոնաւ է, բարձը, մէջքիդ փակած շապիկը, սաւանները, երազները, դուն ու ամառը։ Ու առտուան խոնաւութիւնը պատուհանէն դուրս կ՚երկարէիր ու մատներուն ծայրերով կը շոյէիր օդին մէջ լողացող ջուրի փոշին, ու ծովէն բարձրացող առաւօտեան մշուշը թեւերուդ նոր բուսնող աղուամազին կը փակէր ու կը թափանցէր մորթէդ ներս։ Ու մնացին հոն ընդմիշտ, այդ առտուներուն մշուշները, մորթիդ տակ պահուըտած, ինչպէս դուն պահուըտեցար սենեակիդ մէջ, ամբողջ այն ամառը։