զնտուկ

Փանամայի մէջ ամէն բան աւելի աղուոր է, գիտե՞ս», ըսաւ Արջուկը. «քանի որ Փանաման ծայրէ ի ծայր պանան կը հոտի։ Փանաման մեր երազներուն երկիրն է Վագրիկ։ Պէտք է վաղն իսկ Փանամա երթանք։ Ի՞նչ կ՚ըսես, Վագրի՛կ»։
«Վա՛ղն իսկ», ըսաւ Վագրիկը. «չէ՞ որ բանէ մը վախնալու պէտք չունինք Արջուկ։ Բայց Վագրաբադիկս ալ մեզի հետ պէտք է գայ»։
Յաջորդ առտու սովորականէն շատ աւելի կանուխ ոտքի էին։
«Երբ մարդ ճամբան չի գիտեր», ըսաւ Արջուկը. «նախ եւ առաջ ցուցատախտակ մը պէտք է ունենայ»։
Եւ սնտուկին փայով ցուցատախտակ մը շինեց։

Երբ մարդ ընկեր մը ունի, ո՛չ մէկ բանէ վախնալու պէտք ունի»։ Արջուկը եւ Վագրիկը մտերիմ ընկերներ են եւ ոչ մէկ բանէ կը վախնան, քանի որ միասին խենթանալիք ուժեղ են, արջուկի մը եւ վագրիկի մը պէս ուժեղ։ Գետակի եզերքին իրենց տունին մէջ շատ հանգիստ են։ Բայց եւ այնպէս, օր մը ճամբայ կ՚իյնան իրենց երազներուն երկիրը՝ Փանաման փնտռելու։ Ճամբան՝ գեղեցիկ անակնկալներու կը հանդիպին. բայց ո՞ւր է Փանաման։ Աղուէսը, Կովը, Մկնիկը... բան մը չեն գիտեր. միայն Առգռաւը օգնել կրնայ։ Վերջաւորութեան կը գտնեն իրեն փնռածը։

Գիրքը մաս կը կազմէ Զարդիս մատենաշարին։